LAW STUDENT AKO. Nakakabilib pakinggan, ang hirap panindigan. (Unang blog, apat na araw nang gising)

Nagpupuyat ka magdamag kaka-aral, araw-araw nagdadamit ka ng maganda para ano? Para patayuin, murahin at sumagot ng “I am sorry ma’am/sir, I do not know the answer”. 

Laude ka noong college? O lisensyadong accountant, teacher, engineer, architect or doctor? Wala silang pakialam. Tulad ng iba, na nakaraos sa college sa puro seventy-five na grade, mapapahiya ka at kakabahan.

Hindi ko alam, minsan parang nakakatawang isipin na kailangan mong pahirapan yoong sarili mo, imbes na nasa party ka, nakikipag-date, kasama pamilya, may sapat na tulog… asa coffee shop ka, hindi ka nagpapa-cute,  ngumunguya ka ng mga batas or asa library, minamaster mo ang pagbabasa ng pikit ang mata dahil dalawang araw ka nang gising kakamemorize.

Laking catholic school ako, pero noong pumasok ako sa law school napagtanto kong panis ang orasang rosary crusade sa dati kong school. Sa law school ako natutong mag express novena, maka-experience  araw-araw ng “close encounter” Sakanya (tuwing recit, humihiling na sana huwag munang mabunot yoong class card ko, na pramis, next week, aaralin ko na talaga lahat), itaas ang codal ng civil code sa Quiapo sabay dasal na sana , ipasa ka nang professor mong top 1 sa Bar Exams, sumali sa mga bible studies na tumatagal ng kalahating araw (na dati, yoong isang oras na misa sa relihiyon mo, binabargainan mo pa ng 15 minutes na bawas), at higit sa lahat, ang maging madasalin.

Sa kung sino man ang nagsabing “madali lang ang mag-aral ng batas, enjoyin mo lang” ay gusto kong sampalin ng hollow blocks, twelve na piraso, na may kasamang pala. Second year palang ako pero pakiramdamn ko, andami ko nang sakit. Heart ailment (mga mini heart attacks. araw-araw, tuwing bumabalasa ng class cards ang prof), ulcer (kakakape at hindi tama at regular na pagkain), LBM (oras-oras lalo kapag si ano ang prof mo haha, nakaka ebak sa kaba) at ramdam ko baog na rin ako kasi pati ata matres ko nailuwa ko na. Tama nga, “you have to produce something out from nothing”.    

Mahirap. Mahirap talaga. Lalo na kapag kailangan mo pang magtrabaho sa umaga para may pangtustos ka sa mga gastusin at pangkape sa Starbucks na kung saan isang 150 lang order mo pero parang tenant ka na nila sa tagal ng itinanambay mo, dinaig mo na ang love story na mula sunset to sunrise ang tema. Mahirap. Hindi madali. Sabi nila, hindi mo raw dapat pinagsisiksikan ang sarili mo. You should know your worth and that you deserve better. Well, kung late ka na at wala ka nang budget pang taxi, wala ka nang ibang choice kundi wag magmaarte at ipagduldulan ang sarili mo sa MRT/LRT para lang wag malate sa ala-sais mong klase habang…hawak mo yung codal mo, last sulyap ba.

Noong bata ako, ayokong napapakinggan ang mga linyang “bukas luluhod ang mga tala” at “may himala”. (pasintabi sa mga fansa nila). Ngayon, para na silang chewing gum, panghahawakan mo kahit na alam mong lugmok ka na.

Noong first year ako, napaisip talaga ako kung bakit may mga professors na laging galit, kailangang manigaw, magmura at mangpahiya. Kung hindi alam yoong sagot, e di ibagsak mo sa grade. Papagalitan mo pa, shunga na nga. Pero narealized ko rin yoong sa tingin kong dalawang swak na rason. Una, walang love life si sir/ma’am at hindi kasalanan ng mga law students yoon. Self-inflicted yoon at applicable ang “misery loves company”. Pangalawa, siguro dahil mas mararahas ang tao paglabas ng law school. Hindi nalang mura kundi bala, hindi nalang pagpapahiya kundi dudurugin ka talaga ng may hininga ka pa. Training. Tama, training. Yes. Ang galling nila mag-train. haha   

Naalala ko yoong unang tanong sa akin ng professor ko sa first day ko sa law school. “Why do you want to become a lawyer?” at hanggang ngayon, sa totoo lang, napapa-isip pa rin ako, bakit nga ba?! Kailangan kong mag sakripisyo ng oras, tulog, pera, opportunity sa career at higit sa lahat, ang chance magkalove-life para saan? Honestly, hindi ko alam. Pero sigurado ako, ito talaga yoong gusto ko. Na kahit buwis-bituka, hindi ko pwedeng itigil.

Mahirap, oo; pero hindi imposible. Nagawa na ng iba eh, baka kapag hindi mo isinuko, magawa mo rin. Walang masama sa mapahiya kahit titulado ka, mapalabas ng classroom kahit 45 years old ka na, bumagsak sa exam kahit laude ka. Wala. Kailngan mo lang humanap ng makakapitan para maituloy at matapos mo ang laban.

Napaka powerful ng Diyos. Sa paniniwalang kinalakhan ko, nagawa niya ang mundo sa loob ng pitong araw. Ano sa tingin mo? Hindi niya kayang ibigay sa iyo yang apat na letra lang na may tuldok? Sus! Isang utot lang Niya ‘yan! Eh bat pinahihirapan ka pa Niya? Actually, trip-trip Niya lang?! Simple, siguro, para may baon ka kapag hawak mo na yung apat na letrang may tuldok. Baon na magpapa-alala sa iyo kung para saan ang hustisya at constant reminder sa mga pagkakataong sumubok at humubog sa pagkatao mo bilang tamang nilalang. 

Payt lang nag payt! Syempre, kahit ang Diyos namahinga rin. Tao ka lang. hindi ka immortal.:)